Rahmi M. Koç Bilim Madalyası'nı alan Ufuk Akçiğit'in yan koltuğundaki Daron Acemoğlu ve evinin kapılarını açan Atakan Yalçın'ın vefası

Elif Yıldız HARMANKAYA

Bu yıl 10’uncusu verilen başarı madalyası; ekonomi, inovasyon, verimlilik ve sosyal mobilite alanındaki olağanüstü katkıları dolayısıyla Prof. Dr. Ufuk Akçiğit’e layık görüldü. Halen Chicago Üniversitesi profesörü, Koç Üniversitesi mezunu bu değerli bilim insanı, kulislerde Nobel ödülüne layık görülüyor. 

100 YILLIK BİR VİZYONUN IŞIĞINDA

Tören, Rahmi M. Koç’un, "değerli öğretim hocaları ve öğrenciler yetiştirmenin verdiği mutluluk ve tatminin başka hiçbir alanda oluşmayacağı” sözleriyle şekillenen vizyonu, yeniden anımsattı. Koç Holding’in 2026’da kutlayacağı 100'üncü yıl yaklaşırken, bu madalya bilime yapılan uzun vadeli yatırımın en güçlü sembolü hâline geliyor.

Seçici kurulun özellikle gelir dağılımı, sosyal mobilite ve ekonomik büyüme üzerine hem teorik hem ampirik katkıları dolayısıyla tercih ettiği Akçiğit, refahın ve ilerlemenin nasıl inşa edildiğini verilerle anlatıyor.

SAHNEYE ÇIKAN HAYAT DERSİ: BİR YUMURTALIK VE YAN KOLTUK

Gecenin en unutulmaz anı, kuşkusuz Ufuk Hoca’nın konuşmasıydı.

5 yaşına kadar Almanya’da yaşamış... Türkiye’ye döndüğünde 7 yaşında pazarda çalışmaya başlamış. Bu dönemi “hayatımın en büyük okulu” diye tanımlıyor. O gece sahneye elinde tavuk şeklinde bir yumurtalıkla çıktı. Bu yumurtalık, onun hayatındaki ilk maaşıydı.

Bu kadar sade bir obje... Ama altında dünya kadar emek, yokluk, inat ve alın teri.

Sonra bir cümle:

“Hayat bir yolculuk. Yan koltuğunuza oturan insan çok önemlidir.”

Akçiğit’in yan koltuğunda ise dünyanın en önemli ekonomistlerinden Daron Acemoğlu varmış. Büyük şans... Ama daha da büyüğü karşılıklı emek, yönlendirme ve vefa.

“Çok yetenekli olabilirsiniz ama yönünüzü bulamazsanız o yetenek hiç açığa çıkmayabilir.”

VEFANIN YARASI: KAYIP BİR DEĞERİN HİKÂYESİ

Tam bu sözlerin bıraktığı sessizlikte, aklıma Ufuk Hoca’nın daha önce paylaştığı yürek yakan hikâye geldi.

Boston’a ilk gittiğinde evindeki her şeyi ona veren, iyilik dolu bilim insanı Prof. Dr. Atakan Yalçın… Kartalkaya’daki yangında, kızıyla birlikte hayatını kaybeden bir deha.

Bu ülkenin yetiştirdiği, dünyayı değiştirebilecek kapasitede insanların, nasıl bir kaderle sessizce yok olup gittiğinin en acı örneklerinden biri.

Tam da burada, insanın içini dağlayan o büyük çelişki çıkıyor karşımıza:

Bir tarafta imkânsızı mümkün kılan bir bilim insanı: Ufuk Akçiğit.

Diğer tarafta, bu ülkenin geleceğine yön verebilecek bir beyin olan Atakan Yalçın’nın trajik biçimde son bulan yaşamı.

Peki biz gerçekten değerlerimize sahip çıkabiliyor muyuz?

Bilim insanlarımızı koruyabiliyor muyuz?

Gençlere yön bulmaları için yol gösterebiliyor muyuz?

Yeteneği görüyor ama yaşatamıyor, koruyamıyor, kıymetini bilemiyoruz.

Dün gece düşündüğüm tek şey şuydu:

"Bilime yatırım yapan ülkeler yükselir.

Bilim insanlarını koruyamayan ülkeler ise kendi geleceğini yakar."

Vefa sadece geçmişe duyulan saygı değildir.

Vefa, geleceğe olan borcumuzdur.

Bu borcu ödeme vaktimiz gelmedi mi?

patronlardunyasi.com