PD yazarı Elif Yıldız Harmankaya, festival için gittiği Giresun’un kodlarını yazdı

Elif YILDIZ HARMANKAYA

Giresun’da neyi buldum, ne bulamadım?

3. Yeşil Lezzetler Festivali’ni izlemek üzere geçen hafta Giresun’daydım.

Festival, Giresun Turizm Platformu öncülüğünde; Valilik, Belediye, Ticaret ve sanayi Odası dahil birçok kurumun katkısıyla gerçekleşti.

Festivalin en önemli yönü; devletin, özel sektörün ve kurumların aynı masada buluşmasıydı.

Herkes elinden geleni yaptı.

Zaten Giresun Turizm Platformu Başkanı Şevket Aladdinoğlu’nun, “Geçmişinden gelen birlik beraberlik ruhunu bugüne taşıdık. Siyasetten bağımsız, ortak bir hedef için bir araya geldik” demesi bunu gösteriyordu.

Türkiye’nin dört bir yanında her yıl festivaller düzenleniyor.

Hepsi iyi niyetle yapılıyor.

Ama şehirler için gerçekten kalıcı bir katkı sağlıyor mu?

Etki ölçülüyor mu?

Kaçı bir iz bırakıyor, kaçı birkaç gün sonra unutuluyor?

Festival boyunca etkinlikler oldukça renkliydi.

Festivalin ilk günü Alişan sahne aldı.

Bir turist ne arar?

Ziyaret ettiği şehrin doğasını, tarihini, lezzetlerini merak eder.

Ama sadece bunlar değil.

Temiz sokak, doğru ışık, bakımlı otel ister.

Özel tatlar sunan lokantalar, dönerken götüreceği hediyelik eşya satan bir dükkân arar.

Giresun’un potansiyeli büyük.

Kulakkaya Yaylası, Mavi Göl, Göksu Travertenleri, Kuzalan Şelalesi, Giresun Kalesi…

Her biri ayrı bir kartpostal.

Otellerde hâlâ yılbaşı süsleri olmasına şaşırdım.

Yadırgadım.

Üstelik sadece Giresun’da değil; başka şehirlerde de aynı manzara var.

Giresun’da tereyağlı pideler ve fındıklı sütlaç her öğün olsa yenir.

O kadar lezzetli.

Bu arada Mustafa Patar’ın fındıklı kadayıfı bir tatlının çok ötesinde.

2023’te coğrafi işaret alan Giresun fındık ezmeli tatlısını da unutmam mümkün değil.

Giresun sadece fındıkla, çayla, kara lahana ile anılıyor.

Oysa Karadeniz’in kalbi bu şehirde, daha ne “cevherler” var: mendek otu, sakarca, kaldirik, kırçan, ebegümeci, ısırgan otu…

Festivaldeki ısırgan otu temalı yemek yarışması bu yüzden çok isabetliydi.

Giresun’da çay hasadına katıldım.

Amberçay Fabrikası’nı gezdim.

Çayın tarladan bardağa uzanan yolculuğunu adım adım izledim, keyifle dinledim.

Giresun’da dolaşırken harika bir sokağa, Taflanaltı Sokağı’na rastladım.

Muhtar Osman Altay ve Tirebolu sakinlerinin çabasıyla adeta bir renk cümbüşüne dönüşmüş.

Gökkuşağı renklerine boyanmış.

Fotoğraf çekmeden geçen tek bir ziyaretçiye rastlamadım.

Ben de çektim.

Giresun’un nesi meşhursa; çayı, fındığı, reçeli, balı, otları…

Bunların hepsini Şevket Aladdinoğlu’nun Doğal Dükkan’ında bulabilirsiniz.

Hatta isterseniz lokanta bölümünde birbirinden güzel yemekleri de tadabilirsiniz.

Aladdinoğlu’nun hedefi sadece satış değil.

Bilinçli tüketim, iyi tarım uygulamaları, kadın üreticilerin desteklenmesi.

Kompost gübreleme, atıksız mutfak felsefesi…

Bu yüzden de 20 ülkeye ihracat yapıyor.

Giresun’da neyi mi bulamadım?

Özgün, yerel bir magnet ya da hediyelik eşya satan bir dükkân.

Çok mu zor böyle bir dükkânın olması?

Gelelim fındığa.

Türkiye, dünya fındığının %70’ini üretiyor.

Ama fiyatını başkası belirliyor.

Karadenizli bekliyor, İtalya merkezli Nutella üreticisi Ferrero kazanıyor.

Çözüm belli: Kooperatifleşme, fiyat istikrarı.

Festival başarılıydı.

Yemekler lezzetliydi, etkinlikler renkliydi.

Peki esnaf ne kazandı?

Üretici ne kazandı?

Şehir ne kazandı?

Ben şunu söyleyebilirim:

Giresun, isabetli tercihlerle gastronomi turizminde Türkiye’nin yeni yıldızı olabilir.

Kıssadan hisse:

Giresun’a bir daha gider miyim?

Vallahi giderim.

patronlardunyasi.com