Özgörkey kendine atlara adadı

Geçtiğimiz hafta at yetiştiricisi bir ailenin öyküsünü anlatan "Dreamer/ Hayalperest" filmini izlemem ve Binicilik Federasyonu Başkanı Armağan Özgörkey ile buluşmam aynı güne denk geldi. Bu hoş rastlantı sayesinde bir günümü atlar ve binicilik sporu üzerine düşünerek, sohbet ederek geçirdim. Kimilerinin engelli koşu yarışçısı, kimilerinin Federasyon Başkanı, kimilerinin de işadamı kimliği ile tanıdığı Armağan Özgörkey tam anlamıyla bir koltuğa birkaç karpuz sığdıran yetenekli insanlardan. Yaptıkları kişisel spor ya da hobi boyutunu aşıyor. Federasyon başkanlığı gibi zorlu bir işin altına girmesi, binicilik sporunu yaygınlaştırmaya çalışması bu spora aşkla bağlı olmasının sonucu. Armağan Bey'le konuşunca federasyon başkanlığı süresince ve hatta yaşamı boyunca bu spora çok büyük katkısı olacağını düşünüyorsunuz.    

* Armağan Bey atlarla ilişkiniz nasıl başladı, binicilik bir aile sporu mu?

Çok enterasandır, Özgörkey ailesinin içinde babamın dışında hayvanları seven onlarla ilişkisi olan yoktur. Altı yedi yaşından itibaren babam bizi hep hayvanlarla büyüttü. Kendisi sürekli ata binerdi. Bizim de ata binmemizi çok istedi. İkimiz de attan çok korkardık. Önce ağabeyime, sonra bana bir şeyler oldu, birden ata binmeye başladık. Hiç unutmuyorum 13 yaşındaydım, İzmir Atlı Spor Kulübü'ne Midilli'den gelme küçük bir at getirdiler. Birkaç arkadaş bütün yaz boyunca o midilliyle haşır neşir olduk. Kulübün Sabri Sarıyer diye emekli subay bir antrenörü vardı. Bir yaz boyunca beş altı tane çocuğu hazırlık döneminden geçirdi. Ve biz çok hızlı bir şekilde beş altı ay içinde engel atlamaya ve yarışmalara girmeye başladık. Benim için çok güzel olan bir şey de çalışmaya başladıktan sekiz ay sonra o günlerdeki atımızla Türkiye şampiyonu olmamdı. O motivasyonla üniversite eğitimine kadar sürekli ata bindim. Üniversite eğitimi için yurtdışına gidince kopukluk oldu. Dönüp iş hayatına girdikten sonra da kopukluk devam etti. Tekrar yarışmacı olarak biniciliğe geri dönüşüm ve ciddi olarak işin içine girişimin üzerinden de yedi sekiz yıl geçti.  

* Dönüşünüz sadece binici ve yarışçı olarak olmadı?

Evet, arkadaşların ısrarıyla bir üç yıl kadar İstanbul İl Temsilciliği yaptım. Sonra da yine arkadaşların desteği ve arzusuyla madem ki bu sporu yapıyoruz, sonuçta ne kadar iyi yönetilirse yapanlar için o kadar iyi olur düşüncesiyle bir gurup arkadaş yönetime talip olduk.

* At kültürümüz de çok önemlidir. Özdeyişlerimize girmiştir, binicilik ata sporumuz diye adlandırılır ama çok yaygın olduğunu söyleyebilir miyiz?

Söyleyemeyiz. Evet, aslında tarihsel olarak baktığımızda dünyaya atları tanıtan bir neslin çocuklarıyız. Binicilik atla yapılan sporlardan sadece bir tanesi. Herkesin daha çok bildiği engel atlamayı görüyoruz ama biniciliğin, at terbiyesi, üç günlük yarışma, dayanıklılık dediğimiz dört tane olimpik alanı var. Onun dışında da özellikle Türkiye'de yapılan cirit ve rahvan var. Cirit sporu daha önceden Binicilik Federasyonu'nun içindeydi. Cirit sonra ayrılarak Geleneksel Sporlar Federasyonu'nun içine dahil edildi. Fakat bizim arzumuz bunları bir şekilde bir araya getirebilmek, federasyonun altında değil ama sistematik olarak bu sporları birbirine bağlayabilmek. Aynı şekilde Jokey Kulübü'nün aktivitelerinin içinde de bir şeyler yapabilmek. Bu sene Jokey Kulübü'nün başında gerçek bir atçı olan Umut Tamer var. Bizim için de çok büyük bir nimet oldu onun kulübün başında olması. Biz atçılığın endüstri haline gelmesini istiyoruz. İster cirit, ister yürüyüş stilinden gelen rahvan, ister engel atlama, ister düz koşu, sonuçta ortak paydanız at. Atı paylaşıyorsunuz, malzemenin çoğu birbirine çok be