Cüneyt Arkın'ın ailesinde miras kavgası!

Cüneyt Arkın'ın 14 Nisan 2009 tarihinde kendi el yazısı ile kaleme aldığı vasiyetname, İstanbul Sulh Hukuk Mahkemesi'nde aileye açıklandı. Arkın'ın ilk evliliğini yaptığı Güler Mocan'dan dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır ise vasiyetnameye itiraz etti.

Sabah'tan Atakan Irmak'ın haberien göre Cüneyt Arkın'ın kendi el yazısıyla hazırladığı vasiyetname açıklandı. Arkın, Levent'teki gayrimenkulünü eşi ve iki erkek çocuğuna bırakınca, ilk eşinden dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır vasiyete itiraz etti.

MAHKEMEDE AÇIKLANDI

Yeşilçam'ın usta ismi Cüneyt Arkın, geçtiğimiz yıl 28 Haziran'da 84 yaşında vefat etmişti.

Arkın'ın 14 Nisan 2009 tarihinde kendi el yazısı ile kaleme aldığı vasiyetname, İstanbul Sulh Hukuk Mahkemesi'nde aileye açıklandı.

İLK EŞİ GÜLER MOCAN'DI

Cüneyt Arkın'ın hazırladığı vasiyetnameye göre Beşiktaş Levent'teki gayrimenkulü eşi Betül Cüreklibatır, oğulları Murat ve Kaan Polat Cüreklibatır'a paylaştırıldı.

Arkın'ın ilk evliliğini yaptığı Güler Mocan'dan dünyaya gelen kızı Filiz Cüreklibatır ise vasiyetnameye itiraz etti.

Cüneyt Arkın'ın Güler Mocan ile 4 yıl süren evliliğinden olan kızı Filiz gözlerden uzak büyümüş hatta Cüneyt Arkın tarafından sır gibi saklanmıştı.

Birçok kişinin bilmediği Cüneyt Arkın'ın kızı Filiz Canlı 1966 yılında doğmuştur. Annesi Güler Mocan ve babası Cüneyt Arkın 1968'de boşandıktan sonra babası ile bir daha hiç görüşmemiştir. Filiz Canlı, yıllar sonra 11 yaşındaki kızı Defne'nin "Dedemle tanışmak istiyorum" açıklamasıyla gündeme gelmişti. Kızı ile hiç görüşmeyen Cüneyt Arkın'a kızı Filiz Canlı ve torunu sorulduğunda 'Onları tanımıyorum' demişti,

Asıl mesleği doktorluk olan Cüneyt Arkın, oyunculuğa başlamadan önce ilk evliliğini meslektaş Güler Mocan ile yapmıştı.

Usta oyuncunun meğer bu evlilikte 1966 yılında bir kızı oldu. Çift kızlarına Filiz adını verirken, 2 yıl sonra boşandı.

Cüneyt Arkın'ın, ilk evliliğini yaptığı Güler Mocan'dan olan kızı Filiz Canlı'ya, yıllar önce yazdığı mektup ise yeniden gündeme geldi. Arkın, kızına böyle seslenmişti...

Canım yavrum Filiz'im. Sana bunları yazmamın bir sebebi var. Bugün 10 Mart 1968, Kurban Bayramı'nın birinci günü. Bugün yine annen seni bana göstermedi.

Telefonları yüzüme kapatıyor, mektuplarımı okumuyor. Senden ayrılalı iki ay oldu. Seni bin yıl görmemiş gibi özledim. Artık tatlı yüzün, yavaş yavaş hafızamdan siliniyor.

Göğsüme dokunan o küçücük elinin sıcaklığı azaldı. Günlerdir cehennemin dibindeymiş gibi acılar içindeyim. Bin kere adını fısıldadım.

Bin kere Allah'a dua ettim seni bana göstersin diye. Korkular içinde sana geldim. Bana kapıyı açmayacaklarını bile bile.

Eve karı-koca iki dostumu gönderdim. Ben de köşede bekledim. Kadın hamileydi, yüzü çilli, şefkatli bir çocuk beklemenin mutluluğu içindeydi. Ama benim kadar korku içindeydiler.

Teyzelerin onları kovmuş. Annen seni pencereden olsun görmeme razı olmamış. Sen teyzenin kucağındaymışsın, mavi dantelli bir elbisen varmış.

Tatlı tatlı gülüyormuşsun. Yaramazlık yapıp utanıyor sonra başını saklıyormuşsun. Bir babadan çocuğunu hangi kuvvet ayırır. Buna hangi yürek razı olur?

Hangi kötülük böyle bir sevgiyi yener? Bütün duygularım ölmüş gibiydi dönerken.

Dünyanın bütün kurşunları yüreğime sıkılmış gibiydi. Bir annenin katılığını, duygusuzluğunu, gaddarlığını neyle izah edecektim. Annenin son iki yıldır bana gösterdiği korkunç sahnelerde kendisinden çok teyzem Gül'ün ve çevresinin payı vardı.

Mahkeme haberlerinde çıkan resimlerinde şaşkın, biraz öç almışlığın rahat tebessümündeki acıyı yine ancak ben çözebilirim. Çocuğum bunlar bizim yazımız, kaderimiz.

Ama anne bir elini uzatsa kurtulacaktım. Evet, yavrum acı çekiyordum ve yalnızdım.

Annenin bende güç bildiği, kıskandığı her şey, şöhretim ve param beni dünyada yalnız bırakmıştı.

Çünkü suçlarımda, zaaflarımda samimi idim. Suçluydum ama sahte değil, içten pazarlıklı değil, cimri değil.

Annenle aramızda büyük bir ayrılık da Türk sinemasını asla önemsememesinden ileri geliyordu. Ona göre yaptığım bütün iş basit ve aşağılayıcı bir şeydi. Teyzelerin de aynı şeyi düşünüyorlardı.

Görüyorsun yavrum, anneni kazanmak, işimi kazanmak anneni kaybettiriyordu bana. Yapayalnızdım, yine de anneni delice seviyor ve dayanıyordum. Annen dışarıda görev almak istiyordu. Kırklareli'ne tayini çıktı. 'Kendime güvenim gelir, oyalanırım' diyordu. Doğru söylemediğini biliyordum. Gitmek istemiyordu ama gitmem gerekiyor diye dayatıyordu.

Neden gittiğini ve neden gittiğini kesin olarak bilmiyordu. Ama o günler ölümüme bile razı olacak kadar bezgindim, tükenmiştim. Yokluğunun acısını iki gün sonra duydum ama artık çok geçti. Bana dön diye yalvarmam lazımdı ama yapamadım.

Bunları sen de bileceksin ve anneni asla affetmeyeceksin. Annen benimle savaşıp beni rezil etmeyi kendine görev bilmişti. Bense hala birleşmeyi ve kötü bahtımıza karşı gelmeyi teklif ediyordum.

Sanki o benimle doğdu, benimle ölecek. Ah çocuğum! Nedir bu iğrençlikler, sessizce sevmek ve bağışlamak varken. Ben suçlarımı ve onun suçlarını bilerek geleceğe güvenle, erkekçe, dostça, arkadaşça, insanca, yiğitçe, bakarak yalnız onu seviyorum.

Yalnız onun yarattığı ve yapayalnız bırakmak istediği sevgiyi kurtarmaya çalışıyorum. O ise sevgiyi bağılı kalmayı küçük gördü ve şimdi benden daha yalnız.